Τη μέρα που έφερα τον Ρέιβεν σπίτι από το ξενοδοχείο, φασκιωμένη σε μία φρέσκια, μωρουδίστικη μυρωδιά, ο Τζακ, ο αξιαγάπητος σκύλος μας, αμέσως ερωτεύτηκε. Όπως δεν άφησε ποτέ το πλευρό μου κατά την κύηση, συνέχισε να βρίσκεται όπου ήταν κι αυτή. Κατά τις συνεδρίες με νοσοκόμους, ο Τζακ πήδαγε πάνω στον καναπέ ή το κρεβάτι και κουλουριαζόταν δίπλα στο μικροσκοπικό δάχτυλό της. Καθώς μεγάλωσε και βρισκόταν πλέον στο πάτωμα, ο Τζακ θα στριφογύριζε στην πλάτη της, με την κοιλιά στον αέρα σαν πραγματικός φίλος που ήταν.
Για να το πούμε απλά, όπου κι ήταν η Ρέιβεν, ήταν κι ο Τζακ. Σαν φωτογράφος, παίρνω πανέμορφες φωτογραφίες της κόρης μου συχνά και για πόζες, ο Τζακ πάντα θα πετάγεται μπροστά στη σκηνή. Ό,τι ξεκίνησε σαν ματαίωση τελείωσε σαν συμπάθεια και αποφασίσαμε να αγκαλιάσουμε εξ’ ολοκλήρου αυτές τις φωτογραφίες. Έτσι ξεκίνησε μια νέα σειρά φωτογραφιών με το όνομα “Η ιστορία της Ρέιβεν και του Τζακ.”
Ο Τζακ είναι η καλύτερη συντροφιά. Ανεβαίνει σε κάρα και τρίκυκλα καλάθια και τρέχει δίπλα της στο πεζοδρόμιο, σε μονοπάτια στο δάσος και κατά μήκος της παραλίας. Λατρεύοντας τα σκουφιά και τα πουλόβερ, κάθεται υπομονετικά σε πάρτι με τσάι, περιμένοντας αγχωδώς σνακς και φλιτζάνια με νερό. Η αγαπημένη του ώρα μαζί της είναι ακριβώς κάτω από τα πόδια της κατά το μεσημεριανό φαγητό. Τη νύχτα, σαν πραγματικός φίλος πηδάει πάνω στο πόδι του κρεβατιού και κοιμάται δίπλα της.
Η οικογένειά μου λέει πάντα ότι ο Τζακ μας διάλεξε. Όταν επισκεφτήκαμε το καταφύγιο ζώων, ο Τζακ παρίστανε ότι ήταν κουτσός έτσι ώστε να τον διαλέξουμε και να το μεταφέρουμε σαν μωρό για βόλτα. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι είχε κάτι ιδιαίτερο ο Τζακ. Όταν τον τοποθετήσαμε κάτω στο τσιμεντένιο πάτωμα και έκλεισε η πύλη, η λύπη στα μάτια του με έκανε να μη μπορώ να τον αφήσω εκεί και να συνειδητοποιήσω ότι ανήκει σε εμάς.
Ο Τζακ ύστερα σφυροκόπησε την πόρτα με το μικροσκοπικό του σώμα και κατάφερε να γλιτώσει σε μία απελπισμένη απόπειρα να μας βρει. Τρέξαμε στη σειρά των κλουβιών και είδαμε τον Τζακ να αποφεύγει σαν μπάλα του ποδοσφαίρου τους εργάτες, κατευθυνόμενος στο γκολ. Ύστερα από αυτό πώς να μη τον φέρουμε σπίτι;
Ο Τζακ ήταν ένα απρόσμενο δώρο στην οικογένειά μας. Είναι πιστός κι ευγενικός και μανιωδώς προστατευτικός. Είναι το μωρό μου, ο καλύτερος φίλος της κόρης μου και ένα σημαντικό μέρος της οικογένειάς μας. Και… όπως επιμένει, θα συνεχίσει να είναι μέρος των ιστοριών που λένε οι φωτογραφίες μας.
Με τα χρόνια μάθαμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε κι όχι να ζητάμε παραπάνω, ενώ σιγά σιγά ελευθερωθήκαμε από τις κοινωνικές προσδοκίες και την πίεση πάνω μας και, μάθαμε να εκτιμάμε τη μαγεία που μας παρείχε το σπίτι μας.
Καθώς ο καιρός περνούσε έξω από το σπίτι μας, ήταν η ήρεμη μοναξιά στο σπίτι μας που μας έκανε να νιώθουμε άνεση που είμασταν όλοι μαζί.
Παρατηρούσαμε τον επιφανειακό συναγωνισμό και τις προσπάθειες για να αφήσει κάποιος το σημάδι του στον κόσμο και να νιώσει ολοκλήρωση. Ήμουν ικανός να αναγνωρίσω την κενότητα σε όλα αυτά και, έμαθα ότι ο τρόπος για να αφήσεις το σημάδι σου στον κόσμο ήταν μέσω της σύνδεσής σου με τους άλλους. Ακόμη έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, αλλά πρέπει να βρούμε μια ισορροπία και να αναγνωρίσουμε όλα τα δώρα και τις ευκαιρίες που ο κόσμος μας έχει ήδη παρουσιάσει.
