Ο γέρικος και τυφλός Μπέμπης εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους και πλήρωσε ακριβά τη δίψα του να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Τον βρήκαν ετοιμοθάνατο μέσα σε μια κούτα πεταμένο σε κάδο απορριμμάτων. Σαν να ήταν ένα άχρηστο σκουπίδι, χωρίς ζωή, σαν να μην ήταν ένα ζωντανό πλάσμα με ανάγκες και συναισθήματα.
Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Παρασκευή Οικονόμου
Πόση κακία και απανθρωπιά θα είχε μέσα του εκείνος που ξεφορτώθηκε τον Μπέμπη, έναν γέρικο και τυφλό σκυλάκο, πετώντας τον στα σκουπίδια για να έχει ένα επώδυνο θάνατο; Ποιο άραγε ανθρώπινο χέρι άνοιξε τον κάδο και έριξε μέσα ελαφρά τη καρδία ένα ανήμπορο ζωντανό πλάσμα που ακόμα χτύπαγε η καρδούλα του;
Ο Μπέμπης ήταν στην κυριολεξία πετσί και κόκκαλο. Υπέφερε σωματικά αλλά και ψυχικά. Ήταν πολύ φοβισμένος και επιθετικός. Μέχρι τότε είχε γνωρίσει μόνο την κακή πλευρά των ανθρώπων. Κι εγώ τον κράτησα κοντά μου δίνοντας του όλη μου την αγάπη και με πολύ υπομονή του έσβησα σιγά – σιγά από τη μνήμη του τον πόνο από τις οδυνηρές εμπειρίες της ζωής του.
Κι ο Μπέμπης μου ξεπέρασε πολλές από τις φοβίες του και με τη μεγάλη του σκυλίσια καρδιά συγχώρεσε το είδος μας. Δέχεται πια τις αγκαλιές και τα χάδια μου, ενώ τα υπόλοιπα σκυλιά της οικογένειας μου τον προσέχουν και πολλές φορές «βλέπει» με τα δικά τους μάτια.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Μπέμπης μου απόλαυσε τις βόλτες του στα πανέμορφα ελληνικά νησιά μας, ένιωσε την αλμύρα της θάλασσας και έδειχνε συνεχώς πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος είναι πια. Και τον καμάρωνα!
Αυτό το πλάσμα, που κάποιο δίποδο τέρας πέταξε στα σκουπίδια για να συμπληρώσει το μαρτύριο που υπέστη για πάρα πολύ καιρό, είναι ένας πολύτιμος θησαυρός στην καρδιά μου.
Ένας θησαυρός που με κάνει κάθε μέρα καλύτερο άνθρωπο και μου υπενθυμίζει ότι οι ηθικές αξίες που μας κάνουν αληθινά πλούσιους είναι η αγάπη, η συγχωρητικότητα και ο σεβασμός για τη ζωή.
