«Μαμά, μπαμπά, θέλω ένα ζωάκι!» Πολύ συχνά ακούγεται η φράση αυτή από ένα παιδί, συνοδευόμενη από υποσχέσεις όπως «θα το φροντίζω εγώ», «θα το έχω στο δωμάτιό μου» και «εσύ δε θ’ ασχοληθείς καθόλου». Κάποιοι γονείς, γνωρίζοντας πως δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στις πάμπολλες υποχρεώσεις που έχει η απόκτηση ενός κατοικίδιου ζώου, αρνούνται να ικανοποιήσουν την επιθυμία των παιδιών τους. Άλλοι, βέβαια, πείθονται αμέσως, καθώς παραδοσιακά ο σκύλος θεωρείται ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, κι ως εκ τούτου η ιδανική συντροφιά για ένα παιδί, ειδικά αν είναι μοναχοπαίδι.
Εν τούτοις, η συνύπαρξη παιδιών και κατοικίδιων ζώων έχει πολύ περισσότερα ψυχολογικά οφέλη, όπως αποδεικνύεται από μία σειρά ερευνών. Συγκεκριμένα, τα παιδιά που αναλαμβάνουν υποχρεώσεις σχετικές με τη φροντίδα και τη στήριξη των ζώων, έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους και ν’ ανακαλύψουν τις ικανότητές τους, καθώς δεν φοβούνται να πειραματιστούν, γνωρίζοντας πως τα ζώα δεν θα τα κρίνουν αρνητικά σε περίπτωση που κάνουν κάποιο λάθος. Μέσω, λοιπόν, των εκδηλώσεων αγάπης και αφοσίωσης που δέχονται απ’ το αγαπημένο τους κατοικίδιο, μαθαίνουν να αποδέχονται τους εαυτούς τους και να μην φοβούνται την αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους τους, ακόμα κι αν δεν έχουν πολλούς φίλους, ενώ, δεδομένου ότι τα αγόρια και τα κορίτσια τείνουν να πιάνουν κουβέντα στους ανθρώπους που βγαίνουν βόλτα με το σκύλο τους, τα κατοικίδια μπορούν ν’ αποτελέσουν μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των παιδιών. Όπως αναφέρει, επίσης, η Dr. Sue Doescher, τα παιδιά που μεγαλώνουν με ζώα προσπαθούν να μπουν στη θέση τους και να καταλάβουν πώς νιώθουν. Έτσι, μαθαίνουν ν’ αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες και των ανθρώπων κι ως εκ τούτου μπορούν ν’ αναπτύξουν στενότερες σχέσεις με τους φίλους τους κι εν γένει με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους.
Η επαφή με τα ζώα μπορεί ακόμη να βοηθήσει όσα παιδιά έχουν σωματικά προβλήματα ή δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν ομαλά. Σύμφωνα με τη Dr. Yolande Michaels, τα απομονωμένα παιδιά εμπιστεύονται στα κατοικίδια τα προβλήματά τους, στην προσπάθειά τους να εκτονωθούν και να μοιραστούν τις σκέψεις τους, κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα για να επικοινωνήσουν στη συνέχεια με τους γονείς και τους συνομηλίκους τους, κάτι που συμβαίνει κάποιες φορές και στους αυτιστικούς που παρουσιάζουν δυσκολίες στην επικοινωνία. Όσον αφορά στα παιδιά με κινητικά ή άλλου είδους σωματικά προβλήματα, ο Dr. Ross υποστηρίζει πως ερχόμενα σ’ επαφή με ανάπηρα ζώα και βλέποντας πως μπορούν να επιζήσουν στη φύση, συνειδητοποιούν πως κι εκείνα μπορούν να επιβιώσουν παρά την αναπηρία τους, όσο σκληρό κι αν φαίνεται αυτό εκ πρώτης όψεως. Η αλληλεπίδραση με τα ζώα απελευθερώσει, επίσης, ορμόνες όπως η σεροτονίνη, η προλακτίνη και η οξυτοκίνη, που σχετίζονται με την ευδαιμονία και την ικανοποίηση, κάνοντας τα μοναχικά παιδιά να βιώσουν θετικά συναισθήματα.
Παρότι τα συγκεκριμένα πορίσματα δεν είναι ευρέως γνωστά, όλοι γνωρίζουμε πως τα κατοικίδια αποτελούν μία πολύ καλή συντροφιά για τα παιδιά, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, και πως μπορούν να τα βοηθήσουν να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνα. Όπως ισχυρίζεται και η Dr. Sheryl Dickstein, τα κατοικίδια αποτελούν ένα μέσο για να κατακτηθεί η υπευθυνότητα, η οποία διδάσκεται, βέβαια, κυρίως απ’ τους γονείς. Αρκεί, φυσικά, να ξεκαθαρίσουν εξ’ αρχής στα παιδιά πως το αγαπημένο τους ζωάκι δεν είναι παιχνίδι, αλλά ένα ακόμη μέλος της οικογένειας…