Πριν από χρόνια, όταν είχα υιοθετήσει τον πρώτο μου σκύλο, τον Αρη, χρειάστηκε να τον κλείσω για 10 μέρες σε μια πανσιόν μικρών ζώων, στο Πικέρμι, επειδή κάναμε μια μικρή ανακαίνιση στο σπίτι μας, στην Αθήνα.
Πήγαινα και τον επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε μέρα, παρά τις συμβουλές του Εγγλέζου ιδιοκτήτη τής πανσιόν -«αφήστε τον για να συνηθίσει την απουσία σας».
Σε μια απ” τις επισκέψεις μου είδα, σ” ένα «διαμερισματάκι» δίπλα στον Αρη, ένα σκυλί που μου τράβηξε την προσοχή: ήταν ξαπλωμένο, ήρεμο, χωρίς να γαβγίζει -όπως έκαναν όλα τ” άλλα σκυλιά των διπλανών «διαμερισμάτων» μόλις κάποιος εμφανιζόταν μπροστά τους.
Ρώτησα τον Αγγλο αν ήταν άρρωστο και εκείνος μου είπε τη θλιβερή ιστορία του:
«Το σκυλί ανήκε σ” έναν νεαρό και ήταν πολύ δεμένο μαζί του. Δυστυχώς, ο νεαρός σκοτώθηκε σε τροχαίο και οι γονείς του έκλεισαν το σκυλί στην πανσιόν. Ενα χρόνο μετά, εγκαταστάθηκαν σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης και έστελναν κάθε μήνα χρήματα για τον σκύλο που παρέμενε στην πανσιόν. Υπάρχουν κι άλλα σκυλιά που ζουν πολύ καιρό εδώ, αλλά σιγά σιγά συνήθισαν και συμπεριφέρονται φυσιολογικά, δηλαδή γαβγίζουν, χαίρονται όταν τους πάμε το φαΐ ή τα βγάζουμε βόλτα. Αυτός εδώ είναι μονίμως έτσι. Σίγουρα πρέπει να “χει πάθει κατάθλιψη», μου είχε πει ο Αγγλος.
Παθαίνουν, λοιπόν, κατάθλιψη και τα σκυλιά; Φαίνεται πως ναι. Θα θυμούνται, ίσως, κάποιοι τη γνωστή ιστορία με τον Ακίτα, τον γιαπωνέζο σκύλο που όταν πέθανε ο δικός του πήγαινε για χρόνια και τον περίμενε στον σταθμό του τρένου, όπως έκανε όταν ζούσε ο άνθρωπός του.
Και δεν είναι η μόνη περίπτωση αυτή, απλώς είναι η πιο γνωστή. Οι σκύλοι -όπως και τα άλογα, ίσως και άλλα ζώα- δένονται πολύ με τον άνθρωπο που τα φροντίζει και τα αγαπάει και όταν αυτός «φύγει» μόνιμα ή για ένα μεγάλο διάστημα, στεναχωριούνται, αγχώνονται, χάνουν τη χαρά της ζωής.
Το αν αυτή η κατάθλιψη θα διαρκέσει για κάποιο διάστημα μόνο ή για πάντα εξαρτάται απ” το αν τη θέση του ανθρώπου που έφυγε θα πάρει ένα άλλο μέλος της οικογένειας.
Στην περίπτωση αυτή, νιώθοντας και πάλι ότι έχει φροντίδα, αγάπη και ασφάλεια, ο σκύλος συνήθως ξεπερνάει το φοβερό του πρόβλημα και ξαναγίνεται ο κοινωνικός, χαρούμενος και παιχνιδιάρης σκύλος που ήταν.
Αντίστοιχο πρόβλημα αποτελεί για τον σκύλο και ο θάνατος του άλλου σκύλου του σπιτιού -στις περιπτώσεις που το σπίτι έχει δύο σκύλους.
Το κατάλαβα όταν είχα μόνο δύο σκυλιά στον πίσω κήπο, τη Μαρίκα και τον «Χηνοφώτη» (ή Μάχη), αν θυμάμαι καλά.
Οταν, ξαφνικά, πέθανε η Μάχη, η Μαρίκα έπαψε να είναι φωνακλού και παιχνιδιάρα. Ξαναβρήκε τον εαυτό της όταν της πήγα την Αλλοπάρ…
Δεν αντιδρούν, όμως, έτσι όλα τα σκυλιά. Οπως συμβαίνει και με μας, έτσι και αυτά δεν είναι όλα το ίδιο συναισθηματικά και ευαίσθητα.
Για τα λιγότερο ευαίσθητα, η έλλειψη του ανθρώπου -ή του σκύλου- ξεπερνιέται γρήγορα χωρίς περιόδους κατάθλιψης.
Η Γαρίδα επέζησε μετά από ένα γερό τροχαίο, μόνο που έμεινε με 2 «καλά» πόδια. Την ανέλαβε ο σύλλογος ΚΟΠΡΑΠ στο Λουτράκι και την έστειλε σε κλινική στη Γερμανία, όπου ζει εδώ και ένα μήνα τώρα. Πρόκειται να χειρουργηθεί και χρήματα δεν υπάρχουν. Η ΚΟΠΡΑΠ (Κορινθία Προστασία Αστικής Πανίδας) κάνει έκκληση για βοήθεια, για να μπορέσει η Γαριδούλα να ξαναπερπατήσει, έστω και με καροτσάκι.
