Με ποινή φυλάκισης 18 μηνών και χρηματική ποινή 5.000 ευρώ καταδικάστηκε χθες από το Β Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηρακλείου, ο άνδρας που κακομεταχειριζόταν και βασάνιζε τη σκυλίτσα του για να την «εκπαιδεύσει» ως κυνηγόσκυλο. H σκυλίτσα, ράτσας Γκέκας, ζούσε απομονωμένη και σε άθλιες συνθήκες σε ερειπωμένη και ακατοίκητη οικία που διατηρούσε ο πρώην «ιδιοκτήτης» της στην περιοχή Δειλινά στο Ηράκλειο Κρήτης.Η σκυλίτσα που ήταν ιδιαίτερα φοβισμένη σιτιζόταν μία φορά στις 15 ημέρες ή και μία φορά το μήνα, με ωμή τροφή. Ήταν συχνά δεμένη με δύο αλυσίδες και φορούσε πολύ σφικτό κολάρο στο λαιμό ώστε να αναπτύξει, όπως είχε δηλώσει αργότερα στις Αρχές ο «ιδιοκτήτης» της, επιθετική συμπεριφορά όπως τα κυνηγόσκυλα. Η σκυλίτσα έκλαιγε συνεχώς αφού ήταν περιορισμένη σε μικρό και βρώμικο χώρο χωρίς περίθαλψη, φροντίδα, νερό και φαγητό. Κάτοικοι της περιοχής κατήγγελλαν στις 28 Δεκεμβρίου του 2013 την κακοποίηση και τον βασανισμό της σκυλίτσας από τον «ιδιοκτήτη» της στο φιλοζωικό σωματείο Ηρακλείου «Ζωόφιλη Δράση».
Μέλη του σωματείου μετέβησαν στην οικία με τη συνοδεία μιας γυναίκας εκ των καταγγελλόντων και αφού διαπίστωσαν την κακοποίηση και τον βασανισμό της σκυλίτσας, προχώρησαν σε καταγγελία εναντίον του «ιδιοκτήτη» της. Η Εισαγγελία Ηρακλείου δια του Εισαγγελέα κ. Μιχαλόπουλου έδωσε εντολή και αφαιρέθηκε η σκυλίτσα από την κατοχή του «ιδιοκτήτη» της. Η Πεπίτα, όπως την είχαν ονομάσει, παρέμεινε για λίγο χρονικό διάστημα στο δημοτικό Κυνοκομείο Ηρακλείου και στη συνέχεια δόθηκε για υιοθεσία σε μια πολύ καλή οικογένεια.
Αφού καθαρογραφεί η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου το φιλοζωικό σωματείο Ηρακλείου «Ζωόφιλη Δράση» θα ζητήσει από το Α’ Αστυνομικό Τμήμα Ηρακλείου να βεβαιώσει στον πρώην «ιδιοκτήτη» της σκυλίτσας το διοικητικό πρόστιμο των 30.000 ευρώ όπως ορίζει το άρθρο 21 του νόμου 439/2012.
Αξίζει όμως να αναφερθούν αναλυτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε αυτό το πλάσμα όπως τις είχαν καταγράψει τα μέλη του φιλοζωικού σωματείου «Ζωόφιλη Δράση» όταν επισκέφθηκαν την ερειπωμένη και ακατοίκητη οικία. Το σωματείο αναφέρει ότι διαπίστωσε τα ακόλουθα στην επιτόπια έρευνα του:
1) Η σκυλίτσα ήταν ένα καθαρόαιμο σκυλί, ράτσας «Γκέκας», που χρησιμοποιούνται συχνότατα στο κυνήγι.
2) Βρισκόταν περιορισμένη σε μία ερειπωμένη και ακατοίκητη παλαιά οικία στην περιοχή Δειλινά της πόλης του Ηρακλείου, και είχε γίνει προσπάθεια αποκοπής οποιασδήποτε επαφής του ζώου με άλλα ζώα ή ανθρώπους και απομόνωσής του, καθώς ο «ιδιοκτήτης» του και ιδιοκτήτης της οικίας, έχει τοποθετήσει για τον ανωτέρω σκοπό ψάθες, πλαστικά, σκληρά σιδερένια πλέγματα και λουκέτα στα παλιά καγκελάκια της μικρής αυλής, που δυσκολεύουν την επαφή (ακόμα και οπτική) του ζώου ακόμα και με αυτούς που ήθελαν να το βοηθήσουν ταΐζοντάς το.
3) Η συγκεκριμένη πρακτική έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα ζώο εξαιρετικά φοβισμένο και ουδάλως επιθετικό, καθώς το σκυλί κρυβόταν συνεχώς διότι φοβόταν τους πάντες. Παρά τις προσπάθειες που κάναμε να έρθουμε σε επαφή οπτική με το ζώο πίσω από τα σίδερα της εισόδου στην αυλή, έτσι ώστε να καταλάβουμε σε τι κατάσταση βρίσκεται, κατέστη αδύνατο καθώς το ζώο ήταν φοβικό και κρυβόταν σε μία γωνία κάτω από τα παλιοσίδερα μίας παλιάς σκάλας.
.
4) Αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε το ζώο από ψηλά. Διαπιστώσαμε αρχικά ότι ζούσε σε ένα πολύ μικρό ανοικτό χώρο, εξαιρετικά βρώμικο, έχοντας πρόσβαση και στον σκεπασμένο χώρο μίας μικρής τουαλέτας.
5) Το ζώο κρυβόταν πάντα πίσω και κάτω από τη σιδερένια σκάλα, πίσω από την οποία εκτιμούσε ότι θα έβρισκε προστασία και εντός της αυλής, καθώς της έδινε διέξοδο προς δύο μεριές και λειτουργούσε ως εμπόδιο αν κάποιος ήθελε να το πλησιάσει ή να το πιάσει. Παρά τα καλέσματά μας προς αυτό για πάνω από ένα τέταρτο το ζώο εξακολουθούσε να κρύβεται, και μόνο μετά από την προσφορά τροφής εμφανίστηκε πολύ επιφυλακτικά για να φάει. Προφανώς πεινούσε αρκετά.
6) Το ζώο ήταν εξαιρετικά αδύνατο, προφανώς επιβιώνει από την τροφή που οι γείτονες του πέταγαν πάνω από τα κάγκελα, τις ψάθες και τις αλυσίδες της φυλακής του. Σημειώνουμε ότι δεν είχε νερό, καθώς κανένας δεν μπορούσε να του δώσει. Η μπλε πλαστική λεκανίτσα στην αυλή προφανώς μάζευε το νερό της βροχής το χειμώνα, ήταν όμως άδεια κατά την ώρα της επίσκεψής μας, ενώ δεν υπήρχε και κανένα άλλο δοχείο νερού ή πρόσβαση σε πηγή νερού στο χώρο που το ζώο κινείτο και διαβιούσε.
7) Για να διαπιστώσουμε το τι συμβαίνει κατά τις μέρες που εμείς δεν είχαμε γνώση του γεγονότος, μιλώντας με τους γείτονες, μας ανέφεραν τα εξής τα οποία και μεταφέρουμε: Το σκυλί Βρισκόταν κλεισμένο στο έρημο σπίτι εδώ και ένα χρόνο περίπου, χωρίς ποτέ να φεύγει από το χώρο της αυλής του. Ο ιδιοκτήτης του επισκεπτόταν την οικία μία φορά το μήνα και κάποιες φορές λίγο συχνότερα για να δίνει τροφή στο σκυλί. Η τελευταία φορά που επισκέφτηκε την οικία ήταν πριν δεκαπέντε περίπου ημέρες, οπότε και άφησε στο σκυλί ένα νεκρό ζώο, λαγό ή κουνέλι, γεγονός που διαπιστώσαμε ότι είναι αλήθεια, καθώς η προβιά του λαγού ή κουνελιού, που είχε φάει το σκυλί, σάπιζε πίσω από την κεντρική είσοδο στην αυλή. Πιθανώς όλο το διάστημα που η προβιά σάπιζε ο ιδιοκτήτης δεν είχε έρθει στην οικία, διαφορετικά θα είχε μαζέψει τα υπολείμματα του νεκρού ζώου που σάπιζαν και αποσυνθέτονταν στην είσοδο της οικίας του, θα είχε ταΐσει το πεινασμένο σκυλί, θα του είχε βάλει νερό και θα είχε καθαρίσει τις ακαθαρσίες ημερών που βρίσκονταν παντού στην μικρή αυλή. Οι γείτονες ανέφεραν επίσης ότι όλοι προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν για το ζώο, και το τάιζαν για να μην πεθάνει. Το σκυλί έκλαιγε συνεχώς και ασταμάτητα τα βράδια, ειδικά όταν ήταν δεμένο, και όλοι στενοχωριούνταν που δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Μας είπαν επίσης ότι το ζώο ήταν κατά καιρούς δεμένο με δύο αλυσίδες και παρέμενε ακίνητο, και φορούσε το λουρί πολύ σφικτά δεμένο στο λαιμό, γεγονός που τους ανάγκασε να κάνουν συστάσεις τόσο στον ιδιοκτήτη του ζώου, όσο και στην κόρη του, αλλά η απάντηση ήταν ότι αυτός είναι ο τρόπος εκπαίδευσης των κυνηγόσκυλων!
8) Αναφέρουμε ότι μετά από πολύ ώρα προσπάθειας δημιουργίας τρόπου επαφής με το σκυλί από μακριά και διαπιστώνοντας ότι δεν επρόκειτο για ένα επιθετικό σκυλί, αλλά για ένα τρομαγμένο ζώο που δεν θα γίνει ποτέ κυνηγόσκυλο, αποφασίσαμε να το πλησιάσουμε. Η προσέγγιση του μετά από ακροβασίες από μέλος του σωματείου μας το έκανε να τρέμει από φόβο σύγκορμο στην γωνία όπου φώλιαζε (προφανώς φοβάται κάθε ανθρώπινη παρουσία έστω και φιλική), αλλά τα γλυκά λόγια, το γεγονός ότι το είχαμε ταΐσει και τα χάδια το έφεραν κοντά μας, δείχνοντας ένα ζώο που έχει ανάγκη από την αγάπη ενός πραγματικού φιλόζωου και ότι πρόκειται για σκυλί με χαρακτήρα ζώου συντροφιάς μετά από την λήψη κατάλληλης εκπαίδευσης. Σημειώνουμε επίσης ότι από την κοντινή επαφή προέκυψε ότι το ζώο αυτό δε λάμβανε καμία κτηνιατρική φροντίδα ή έστω την ελάχιστη φροντίδα της αποπαρασίτωσης με χάπια και αμπούλες, ή την ελάχιστη καθαριότητα. Ήταν πολύ βρώμικο, και έφερε σε μέρη του σώματός του μικρά σημάδια από επούλωση πρόσφατων πληγών, που δεν μπορούσαμε όμως εμείς να αποφανθούμε πως αυτές προέκυψαν.
9) Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι επρόκειτο για ένα ζώο συντροφιάς που ο ιδιοκτήτης του το είχε καταδικάσει στην δίψα και ασιτία, το είχε αφήσει χωρίς κτηνιατρική περίθαλψη και στο οποίο εφάρμοζε κάποιες μεθόδους εκπαίδευσης που μάλλον «κατοχικά μαρτύρια βασανισμού» θυμίζουν.
