Δέκα τρομακτικά πλάσματα του Αμαζόνιου (Φωτογραφίες)

 Ταυροκαρχαρίας

Παρόλο που προτιμούν κυρίως το αλμυρό νερό, οι ταυροκαρχαρίες φαίνεται πως αισθάνονται άνετα και στο γλυκό νερό, καθώς έχουν εντοπιστεί στον Αμαζόνιο μέχρι και το Ικίτος του Περού, περίπου 4.000 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Διαθέτουν ειδικά νεφρά που τους επιτρέπουν να αντιλαμβάνονται τις αλλαγές στην αλμυρότητα του νερού και να προσαρμόζονται αναλόγως.

Φτάνουν σε μήκος τα 3,3 μέτρα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που σε βάρος έφτασαν τα 312 κιλά. Όπως οι περισσότεροι καρχαρίες, διαθέτουν αρκετές σειρές αιχμηρών, τριγωνικών δοντιών και πανίσχυρα σαγόνια. Είναι σύνηθες να δαγκώνουν ανθρώπους, καθώς τα περιστατικά επιθέσεων είναι συχνά.

Πακού

Το ψάρι πακού αποτελεί το φόβο και τον τρόμο τον ανδρών, καθώς είναι διάσημο για την προτίμησή του… στα ανδρικά γεννητικά όργανα! Τα δόντια του είναι ιδιαίτερα κοφτερά και θυμίζουν μάλιστα ανθρώπου. Σε αντίθεση με τα περισσότερα πλάσματα της λίστας, το πακού είναι παμφάγο καθώς τρέφεται κυρίως με φρούτα και καρπούς.

Ωστόσο, δεν περιορίζεται εκεί, αφού υπάρχουν περιστατικά με άντρες κολυμβητές οι οποία ένιωσαν τα δόντια του ψαριού στα γεννητικά τους όργανα, ενώ κάτοικοι της Παπούα Νέα Γουινέα έχουν βρει το θάνατο μετά από τέτοια επίθεση.

Ηλεκτροφόρο χέλι

Τα ηλεκτροφόρα χέλια σχετίζονται περισσότερο με τα λυκόψαρα, παρά με τα κοινά χέλια. Μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα 2,5 μέτρα και μπορούν να προκαλέσουν ηλεκτρικές εκκενώσεις από εδικά κύτταρα, που φτάνουν μέχρι τα 600 βολτ, αρκετά για να κάνουν ένα άλογο να πέσει κάτω! Παρόλο που μια εκκένωση δεν είναι αρκετή για να σκοτώσει έναν υγιή άνθρωπο, αν δεχτεί περισσότερα, μπορεί να πάθει καρδιακή προσβολή ή αναπνευστική ανεπάρκεια, ενώ δεν αποκλείεται να παραλύσει και να πνιγεί μετά από επίθεση. Πολλές από τις εξαφανίσεις ανθρώπων στην περιοχή έχουν αποδοθεί σε επιθέσεις χελιών.

Τα σαρκοφάγα χέλια τρέφονται κυρίως με ψάρια, αμφίβια, πουλιά και μικρά θηλαστικά.

Πιράνχας

Τα πιράνχας με την κοκκινωπή κοιλιά είναι ίσως ο πιο διάσημος κίνδυνος του Αμαζόνιου, έχοντας αποτελέσει έμπνευση για πολυάριθμες χολιγουντιανές ταινίες. Ξεπερνούν σε μήκος τα 30 εκατοστά, ενώ κολυμπούν σε μεγάλες ομάδες.

Όπως όλα τα πιράνχας, το συγκεκριμένο είδος διαθέτει εξαιρετικά αιχμηρά δόντια, μια σειρά σε κάθε σαγόνι. Τα δόντια τους συμπλέκονται μεταξύ τους, κάνοντάς τα ιδανικά για να ξεσκίσουν κυριολεκτικά τη σάρκα της λείας τους. Η τρομακτική φήμη που συνοδεύει τα πιράνχας προέρχεται κυρίως από περιστατικά κατασπάραξης θυμάτων, όπου ομάδες ψαριών συγκεντρώνονται και σε ελάχιστα λεπτά διαλύουν τη σάρκα της λείας τους, αφήνοντας μόνο τα οστά. Ωστόσο, οι επιθέσεις αυτές είναι σπάνιες και είναι αποτέλεσμα πείνας.

Παγιάρα – Ψάρι-βαμπίρ

Κάθε πλάσμα που φέρει το προσωνύμιο «βαμπίρ» είναι φυσικό να προκαλεί τρόμο και το ψάρι παγιάρα δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Τα εξαιρετικά άγρια αρπακτικά μπορούν άνετα να καταβροχθίσουν ένα ψάρι στο μισό μέγεθος από τα ίδια. Φτάνουν σε μήκος τα 1,2 μέτρα και συνηθίζουν να καταναλώνουν πιράνχας.

Το προσωνύμιο «βαμπίρ» τους έχει δοθεί από τους δύο χαυλιόδοντες που εξέχουν από το κάτω σαγόνι τους, οι οποίοι μπορεί να φτάσουν μέχρι και τα 15 εκατοστά και τους χρησιμοποιούν για να «παλουκώσουν» τη λεία τους. Οι κυνόδοντές τους είναι τόσο μεγάλοι, που τα παγιάρα διαθέτουν ειδικές τρύπες στην άνω γνάθο, ώστε να μην αυτοτραυματιστούν.

Μαύρο καϊμάν

Ο εξαιρετικά ισχυρός αυτός αλιγάτορας μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 6 μέτρα, ενώ το κεφάλι του είναι μεγαλύτερο από αυτό των κροκοδείλων του Νείλου. Το μαύρο καϊμάν βρίσκεται στην κορυφή των αρπακτικών του Αμαζόνιου, όντας ο «βασιλιάς» του ποταμιού, καθώς μπορεί να φάει σχεδόν τα πάντα συμπεριλαμβανομένων πιράνχας, μαϊμούδων, ελαφιών και ανακόντα.

Όπως είναι φυσικό, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση για τα δόντια του καϊμάν. Το 2010, ο βιολόγος Deise Nishimura δέχτηκε επίθεση από ένα τέτοιο ζώο. Κατάφερε να ξεφύγει, χάνοντας όμως το ένα του πόδι.