Τέσσερα χρόνια μαζί του. Πότε πέρασαν ούτε που κατάλαβα. Μερικές ημέρες πριν, συνειδητοποίησα πως πλησιάζει η ωραιότερη επέτειός μου, αυτή της γνωριμίας μου με τον Όσκαρ. Ήταν 1η Απριλίου του 2011 όταν η τύχη (;) τον έφερε σε μένα…
Της Όλγας Παρθενέα – Γεωργάτσου
Από κουτάβι των κάδων, ο μικρός έγινε το δεύτερο παιδί της οικογενείας και κατάφερε να γίνει απαραίτητος σε όλους μας. Στην περίπτωσή του κανείς μας δεν ξέρει πώς να τον χαρακτηρίσει: Πρώην αδέσποτο; Παραλίγο αδέσποτο; Λίγη σημασία έχει πλέον, καθώς ο Όσκαρ δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη ζωή στους δρόμους. Εκείνος έμαθε να ζει σε σπίτι κι εμείς να εξαρτόμαστε από έναν σκύλο που έμελλε να γίνει… μασκότ.
Δεν είναι εύκολος, ούτε ευγενικός, μας έμαθε όμως πολλά. Όχι, δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχετε ακούσει να συμβαίνει ξανά, σίγουρα όμως, όσοι έχετε υιοθετήσει σκύλο ξέρετε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Ακόμα κι αν δεν έχετε μπει σε αυτή τη διαδικασία όμως, ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσετε τις αντοχές σας και να αποφασίσετε να μοιραστείτε το χώρο και τη ζωή σας με έναν πολύ «ιδιαίτερο» συγκάτοικο με τέσσερα πόδια, ουρά, λαμπερά μάτια και σάλια. Ένας Όσκαρ βρίσκεται σε κάποιο πεζοδρόμιο και σας περιμένει.
Κάποια πλάσματα είναι… γραφτό να συναντηθούν
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Μια λάθος κίνηση, μια αργοπορία ή μια αλλαγή σχεδίων που στα μάτια μας φαντάζει καταστροφική, είναι σίγουρα η έναρξη ενός νέου κεφαλαίου. Για μένα, αυτό το τελευταίο ήταν η αρχή του κεφαλαίου «Όσκαρ». Τι θα γινόταν αν είχε φτάσει στα χέρια μου το –κατά τα άλλα αξιαγάπητο- κουτάβι που ήθελε να μου χαρίσει ένας φίλος και που τελευταία στιγμή ο ιδιοκτήτης του αποφάσισε να… δώσει αλλού; Δε θα γνώριζα ποτέ τον σκύλο που έμελλε να γίνει η λατρεία της μαμάς, το βάσανο του μπαμπά και δικό μου καμάρι. Ούτε να το σκέφτομαι.
Ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο κτήνος του κόσμου
Και φτάνει μια μέρα ένα μήνυμα από μια καλή μου φίλη, με μια αγγελία υιοθεσίας κουταβιών που βρέθηκαν τέλη Μαρτίου πεταμένα σε κάποιον κάδο της Κορίνθου. Επτά κουτάβια παρατημένα σε ένα χαρτοκιβώτιο, χωρίς έστω μια κουβέρτα, πεινασμένα, που έκλαιγαν κανείς δεν ξέρει για πόση ώρα. Ανάμεσα τους και ο Όσκαρ. Ποιος τα πέταξε δεν μάθαμε ποτέ, ξέρω όμως πως προσωπικά μου έκανε μεγάλη χάρη.
Το περιτύλιγμα δεν έχει καμία απολύτως αξία
Πόσο δελεαστικό μπορεί να είναι ένα βρεγμένο, μέσα στις λάσπες, παρατημένο κουτάβι χωρίς πολύχρωμα λουράκια και αρώματα; Για μένα πολύ, αλλά δύσκολα θα πρόσεχε κανείς ένα τέτοιο σκύλο αν είχε απέναντι του τη βιτρίνα ενός Pet Shop γεμάτη από φρεσκολουσμένα, χτενισμένα κουτάβια που παίζουν και περιμένουν τον υποψήφιο γονιό τους. Μπορεί ο Όσκαρ μου να βρέθηκε στα σκουπίδια, ήταν όμως ό,τι πιο όμορφο μου έχει τύχει.
Κάθε σκύλος είναι ράτσας
Κανείς δε γεννήθηκε με τη λεζάντα του «λίγου». Κανείς δεν υστερεί και όλοι είμαστε ιδιαίτεροι. Τι συμβαίνει όμως με τους σκύλους που γεννιούνται από γονείς διαφορετικών φυλών; Σύμφωνα με τη –λανθασμένη- κοινή αντίληψη, πρόκειται για μη καθαρόαιμα ζώα που δεν ανήκουν σε καμία ράτσα και χαρακτηρίζονται από πολλούς ως «κόπροι», την ώρα που στην πραγματικότητα τα συγκεκριμένα ζώα είναι αποδεδειγμένα πιο έξυπνα και κινητικά λόγω των ποικίλων γονιδίων τους. Προς ενημέρωση όλων αυτών λοιπόν, η σωστή λέξη που περιγράφει την παραγωγική διαδικασία που οδηγεί στη γέννηση σκύλων που φέρουν χαρακτηριστικά πολλών «αποδεκτών» ρατσών είναι άλλη: Διασταύρωση.
Τη χαρά του να σε «διαλέγουν»
Και γυρνώ πίσω στα δικά μου. Έχοντας αποφασίσει να κρατήσω ένα από τα κουτάβια που βρέθηκαν στα σκουπίδια, παίρνω τον άνθρωπο που με έχει ανεχτεί όσο κανείς (Νατ έστω κι έτσι το παραδέχομαι) και ξεκινάμε για Κιάτο, όπου φιλοξενούνταν τα κουτάβια. Ήμασταν οι πρώτες που έφτασαν εκεί και παρά την επιφυλάξεις της Βιολέττας, της γυναίκας που ανέλαβε τη φροντίδα των μωρών, για το κατά πόσο θα μπορούσαν δυο φοιτήτριες να φροντίσουν ένα κουτάβι που καλά καλά δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, μας άφησε να το πάρουμε στην Αθήνα υπογράφοντας πρώτα τα χαρτιά της υιοθεσίας.
Το ζήτημα όμως ήταν άλλο. Πώς θα διαλέγαμε κουτάβι από τα επτά που κοιμόντουσαν στο χαρτοκιβώτιο της Βιολέττας; Ε, δεν διαλέξαμε. Ο Όσκαρ μας διάλεξε. Ήταν ένα εκ των δύο ασπρόμαυρων κουταβιών, την ώρα που όλα τα υπόλοιπα ήταν σε σκούρες αποχρώσεις. Ήταν ο πιο ξεχωριστός και υπερκινητικός. Μόλις άκουσε φασαρία, έφυγε από τη «μπάλα» που είχαν δημιουργήσει τα σκυλάκια με το σώματά τους και σερνόταν προς το μέρος μας. Ήταν το πρώτο που πήραμε αγκαλιά. Και το μοναδικό. Αυτή είναι και η απάντησή μου όταν με ρωτάνε «πώς το διάλεξα αυτό το… τέρας». Δεν το διάλεξα. Με διάλεξε. Και τον ευχαριστώ.
Τη σημασία του να είσαι διαφορετικός
Ο Όσκαρ ήταν διαφορετικός. Είναι διαφορετικός. Από τα αδέρφια του, από όσα τετράποδα έχω δει στο δρόμο, από όλους και από όλα. Έχει προσωπικότητα και παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Αν κάτι του λείπει, αυτό είναι οι… τρόποι αλλά κι αυτό ακόμα τον κάνει μοναδικό. Στην επιστροφή για Αθήνα, στη στάση του ηλεκτρικού, συναντήσαμε έναν κτηνίατρο που μας πλησίασε να δει τι έχουμε μέσα στο μικρό χαρτοκιβώτιο που κρατούσα αγκαλιά. Έπιασε αμέσως το μικρό, το εξέτασε, μας είπε πως δεν ήταν ούτε 10 ημερών και πως όπως καταλάβαινε ο ένας του γονιός ήταν Πίτμπουλ και ο άλλος Ποιμενικό. Η διασταύρωση που λέγαμε…
Πώς είναι να ξενυχτάς πάνω από ένα μωρό που κλαίει
Εντάξει, αυτό το βήμα δε θα με πείραζε να το έχω παραλείψει. Οι πρώτες νύχτες ήταν τουλάχιστον εφιαλτικές με τις δυο μας να μην έχουμε κλείσει μάτι. Και κάπως έτσι συνειδητοποιήσαμε πως το να έχεις κουτάβι στο σπίτι δε διαφέρει σε τίποτα από το να έχεις μωρό παιδί. Κλάμα, φόβος να κοιμηθεί μόνο του, ξύπνημα στη μέση της νύχτας με… βάρδιες και γάλα κάθε τέσσερις ώρες το οποίο έπινε με μπιμπερό, ήταν αρκετά για να «βασανιστούμε» από τις πρώτες ώρες με τον Όσκαρ. Μετά από αυτό, αντέχω τα πάντα.
Το ένστικτο σπάνια αποδεικνύεται λάθος
Μπορεί τα ζώα να μην έχουν λογική –αν και προσωπικά έχω τις αμφιβολίες μου-, έχουν όμως τόσο αναπτυγμένο ένστικτο που μας ξαφνιάζουν με τον τρόπο που χειρίζονται καταστάσεις. Σα να ξέρουν. Να ψυχολογούν ανθρώπους, να λειτουργούν βάσει των συναισθημάτων τους και να μην πέφτουν ποτέ έξω. Το λες και ταλέντο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να εμπιστευτούν ανθρώπους που δε… χωνεύει ο σκύλος τους. Εντάξει, ο δικός μου δε χωνεύει κανέναν βέβαια, αλλά είναι κι αυτό κομμάτι της ιδιαιτερότητάς του!
Τα μικρά πράγματα είναι τα πιο σημαντικά
Αν προσέξεις την καθημερινότητα του σκύλου σου, θα παρατηρήσεις πως πράγματα που για τον καθένα από εμάς είναι μικρής σημασίας, για εκείνον είναι ο λόγος να χαίρεται όλη μέρα. Ένα καινούργιο παιχνίδι, μια βόλτα, μια λιχουδιά ή ένας ύπνος στο κρεβάτι σου μπορούν να κάνουν την ουρά του να κουνιέται ασταμάτητα για ώρες. Ίσως θα έπρεπε να μιμηθούμε την απλότητα της σκέψης του (ή ό,τι άλλο είναι τελοσπάντων) και να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο τα απλά, καθημερινά μικροπράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε. Και τώρα που μιλάμε για χαμόγελα, να ξέρετε πως και οι σκύλοι χαμογελούν. Αυτά τα δοντάκια που σας δείχνουν όταν παίζετε μαζί τους και κάθε φορά που τους μιλάτε είναι το πιο ειλικρινές χαμόγελο που θα σας χαρίσουν ποτέ.
Μια γεύση από μητρικό ένστικτο
Μέσα από αυτό το πλάσμα αγάπησα ακόμα περισσότερο τους γονείς μου. Κατάλαβα την ανησυχία τους όταν αργούσα να γυρίσω, τη στεναχώρια τους κάθε φορά που αρρώσταινα, τα νεύρα τους όταν κάποιος με πείραζε, ακόμα και το πόσο χαίρονται όταν βλέπουν πως είμαι καλά. Σε πολλούς ακούγεται αστείο το να αποκαλείς ένα ζώο «παιδί σου», όμως όσοι έχουν σκύλο σίγουρα καταλαβαίνουν. Πόσο μάλλον όταν τον έχουν μεγαλώσει από μωρό και τον χαίρονται ολόκληρο… παιδί.
+1 Την αξία του «Ευχαριστώ»
Ο σκύλος σου σε ευχαριστεί κάθε μέρα. Για το φαγητό και το νερό που του προσφέρεις, το χρόνο που ασχολείσαι μαζί του και όλη την αγάπη που νιώθει να του δίνεις. Και όσοι έχουμε ζήσει με ζώα το γνωρίζουμε και με το παραπάνω αυτό. Και μιας και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε το «ευχαριστώ» μας, καλό θα ήταν να μάθουμε να χρησιμοποιούμε συχνότερα αυτή τη λέξη.
Υ.Γ Και μετά από όλα αυτά δύο ανθρώπους έρχεται στο μυαλό μου να ευχαριστήσω. Νατ, χωρίς εσένα… τίποτα. Όσο για σένα Βιολέττα, μακάρι να σου έμοιαζαν όλοι έστω και στο ελάχιστο όσον αφορά τη συμπεριφορά και την αγάπη σου για τα ζώα.
